|
Ź nieviadomaha aŭtara
|
|
Ŭ śviet!
|
Ej, ziamielka, zahon ty moj čorny!
Ryje płuh, barana tvaje kvietki;
Ŭ tabie śpiać uradžajnyja ziorny,
A my ŭ śviet, tvaje rodnyje dzietki.
Śviśnie koska ŭ tvajej sienažaci,
Braźnie sierp na zahonie paśpiełym,
A prad nami praśvitu nia znaci,
Niepahodaj spavity śviet ceły.
O vy, ziorny, o snop umałotny,
O ty, žniŭ załataja minuta!
Žal, nuda z nami ŭśled płyvie słotna,
A prad nami – markotnaść, pakuta.
Žal, nuda zalahłi, jak tumany
Chmar nad našaj ziamielkaju-matkaj,
A zahon jaje ŭ skiby zarany,
A ŭ samoj jaje dremluć ziarniatka.
Chto paśmieje ziamielku vinici,
Narakać na ciabie chto paśmieje,
Što ŭ badziańni nam strašna tak žyci.
Što ŭ žałobie my hetkaj marniejem.
Žal, nuda chaj iduci, pierad nami
I markotnaść, i lubaść biaskonca,
A ty, maci, svajmi kałaskami
Šumi, ciešsia i śmiejsia da sonca.
Ej, ziamielka, zahon ty moj čorny!
I u nas jašče ŭciecha zahoście;
Jašče budziem źbirać tvaje ziorny,
Jašče złožym svaje ŭ tabie kości.
|
|
