Ciapier by łaščyć sałaŭju
sadoŭ dalokija abrysy,
uzdycham, vydycham łaŭlu
hadami źmienienyja rysy.
Haračym šeptam źniemažy,
adbisia ŭ pozirku addanym,
mnie ciažka vymavić: «Čužy!»,
i nie mahu skazać: «Kachany».
Adnoje rečki bierahi,
na noč źjadnanyja imžoju,
nie nazyvaju darahim,
bajusia – vypłyvu čužoju.
Salonych rostaniaŭ zašmat
na viečarovym niebaschile,
ty, mnoj adniesieny da strat,
siarod źnialublenych i miłych.
Žyćcia pakutnaha ciažar
nie spakušajecca nadziejaj,
navošta ciełu hety žar,
kałi dušoju chaładzieju?
Kałi z zaklataj niematy
biezdapamožna dahaniaju
hady, ź jakich hukaješ ty,
a padyści zabaraniaješ.
|
|
