Nie suciešać nijakija słovy
tam, dzie koškaj nudota skrabie,
pačynajucca knihi z pradmovy,
a maja adzinota – ź ciabie.
Satanieje ź niavyłitaj młości
razhustaja pavodka travy,
zaviazałasia zaviaź lubości, –
raźviazałasia paščaj dryhvy.
Što ni dzień, dyk na dziva pahožy,
staranoj pralacieŭ hradaboj,
mnoha jość maładych i pryhožych,
što ž pakutuju ŭ zhubu taboj?!
Nie prymańvaju zyrkaściu brošak,
dastatkova ŭ pahladzie śviatła,
i duša vyłivajecca ŭ poščak,
ad jakoha zharaju datła.
I, zdajecca, niama vinavatych,
i nia zdradžvałi, byccam, ni ŭ čym...
Tolki ciažka viartacca da chaty,
tolki strašna adnoj unačy.
Dzie ty? Z kim ty? Chiba nia ŭsio roŭna.
Kuryš mnoha? Smakuješ vino?
Vypłyvaje z abłokaŭ spakojna
maładzik i hladzić u akno.
Da šalenstva tupy, vyhinasty,
niemahčyma pry hetkim abniać!
Dyk nia bisia ty, serca, tak časta...
Treba kłaścisia spać...
Treba spać!
|
|
