Ластаўкі сядзяць напагатове, крок неасьцярожны і... зьляцяць. Сэнс таемны чую ў кожным слове i баюся позірк свой падняць. Аддае бульбоўнікам зьляжалым (трэба ж нечым полю прывячаць), як неўтаймавана лёгкі шалік зноў ірвецца да твайго пляча. Я на сьмеласьць гэтую злуюся, шалік свой зацягваю мацьней, ластавачак спудзіць не баюся, а за сэрца стала страшна мне.
|
|