La krynicy bruistaje vianie
abraniony na ščaście vianok,
tut kałiś palavałi słavianie
na čužych daŭhanohich žanok.
Paŭtarajecca mnohaje ŭ śviecie,
na palancy raspałim kaścior,
i zabłudzicca miesiac u viećci,
jak lazo ahniavoje, vaścior.
U tvaim siniavokim abłiččy
ja słavianskija rysy znajdu,
stań ža siońnia maim palaŭničym
ja sama pad ruku papadu.
I ad radaści chmielnaje hruzny,
abminajučy drevy i pni,
prypadzi da raspalenych vusnaŭ
i ŭ vysokija travy špurni.
Zakryčy pa-dzikunsku štosiły,
abryvajučy sukniu z plača,
kab sarvałasia drohkaje: «Miły-y»
i chisnułasia nieba ŭ vačach.
Kab na samym abryvie palanki,
dzie ŭ kalena hustaja trava,
ŭpadabała ja los pałanianki
i nadłomy krutoha bryva.
|
|
