Nie prašu ni ŭ koha viernaści,
bo sama nie biaź viny,
adpušču ciabie biaz reŭnaści
za dalokija młyny.
Pozirk śvietły nie zasmucicca,
nie składu ŭ žałobie ruk,
a ziamla maćniej zakrucicca
pad niaroŭny serca stuk.
Z chaty vybiehu, ździŭlonaja,
pahladzieć na kruhavierć,
skažuć ludzi: «Ulubionaja,
a idzie, niby na śmierć!»
|
|
