Датлее ў ночы вугалёк, гаркавы дым сплыве з пагорка, ты – мой сьвятлісты матылёк, мая нягаснучая зорка. Пагоркам пройдуць пастухі шукаць загубленае лета, ты – мой штодзённы боль глухі, мая далёкая планета. Зарою зоймецца краёк здаўна знаёмае лагчыны, даюць нам вернасьці зарок і не вяртаюцца мужчыны. А мы глядзім у тую даль, у тыя золкія сьвітаньні, дзе нараджае ў сэрцы жаль надзею ў новыя спатканьні. А мы чакаем праз дажджы, празь сьнегапады i завеі, i веснавыя капяжы б’юць па няспраўджанай надзеі. А мы крычым усьлед здалёк i пасьміхаемся няёмка: куды ляціш, мой матылёк? Каму сьпяваеш, мой салоўка?
|
|