Як на допыце, кожнаю рыскай маўчу. Не прысьпешвай, душа, асьцярожна, я крывёю з-пад самага сэрца плачу, тут ніяк памыліцца няможна. Што ж ты, мілы мой ясень, трывожна шуміш, невясёлая будзе вандроўка. Я пакутна іду, як загнаная мыш у куток, дзе стаіць мышалоўка. Не пайшла б! Але ўспомню... i падаю ніц, – як засады варожае выбух! Ясень... Ясень... магчыма, i ты ад крыніц на пагорак ад гэтага ж выбег. Супыні! Прашумі мне: «Сястра, адпачні», ты ж маёй адзіноты – сааўтар! Я баюся... баюся сустрэцца з вачмі, каб ня страціць ix, ясень мой, заўтра.
|
|