Не цалаваць, ня думаць, не чакаць,
Хадзіць у госьці да сяброўкі зранку.
З усьмешкаю знаёмых сустракаць
i слухаць дрэў азяблых калыханку.
Прыміранае часам пачуцьцё!
Куды толькі мяне яно ня гнала,
яно, як боль тупы праз забыцьцё,
з агню ў агонь бязьлітасна кідала.
Жанчына! Маці! Сталы мой узрост, –
вытрэбваюць нямала абавязкаў,
як паліто ў дзяцінстве навырост,
мне выпала на міг кароткі ласка.
Я вырасла зь яе i адышла, –
трохкутніка клясычная разьвязка!
Не зразумела толькі, як магла
загразнуць, дзе, здавалася, нягразка!
Каханы... Сябра... Карацей – чужы!
Мароз узоры зноў на шыбах вяжа.
У полі вецер лёгкі адкружыў
i заўтра ля пад’езда сьнегам ляжа.
Закоўзаюцца дзеці... i мой сын
па гэтым сьнезе пройдзе з асьцярогай,
зімовая, да лому ў скронях стынь,
гарачая да наледзі трывога.
|
|
