Jašče nie ŭziałisia travoju łuhi,
ziamla dla travy nie ŭzahreta,
z pahorkaŭ pavolna spłyvajuć śniahi,
i ŭ kožnaj pratałinie – leta.
Jašče nie abłaščyła drevy ciapło,
nia chočacca dumać pra heta...
O, jak abahreje śpiakota hallo! –
napieradzie – doŭhaje leta.
Jašče sałaŭi nie piajuć, a nia splu,
i ja nie chavaju sakreta,
ja vusnami pałkija vusny łaŭlu,
całuje – haračaje leta.
Lasnyja palany – maje adrasy!
Nia treba viałikaha śvietu!
Na ściežkach pabłiskvajuć kropłi rasy,
i ŭ kožnaj rasincy – pa letu!
I čujecca vodar łipniovy naŭkoł
i pach załatoha ranieta...
Šypšyna pialostki strasaje na doł –
takoje karotkaje leta!
|
|
