Na balkonie adviačorkam
kvietki ŭvišna ja palu,
jak uzydzie ŭ niebie zorka,
ja ślazoju ich palju.
Ty, susied, nie paśmichajsia,
nie bahata ŭ nas vyhod,
majoj chaty nie curajsia,
pahladzi, – jaki harod!
Choć i kvietki, a raśłina,
zaćviłi, nibyta mak,
ja tabie skazać pavinna,
ty, susied, usio ž dzivak!
Ja ciabie rukoju hnutkaj,
jak łazoju, abaŭju,
dyk zachodź, susied, ja chutka
svaje kvietki dapalu.
Choć i viedaju, što chtości
budzie ŭnizie noč stajać
i kamieńčyki sa złości
u harod u moj kidać.
Nie bajusia, chaj kidaje,
nie było b druhich niahod!
Peŭna, niechta zabyvaje,
što vysoka moj harod!
|
|
