І ўсё ж нашу я ў сэрцы спадзяваньне,
што вернецца да берага паром,
таму не наракаю на расстаньне,
спакойная ўслухоўваюся ў гром,
бо ведаю: і той, другой, ня сьпіцца,
і бліскавіца ў тым акне ярчэй,
дык хай яна баіцца памыліцца –
у тых агнях агонь маіх начэй...
|
|
