Leta viartacca nia ŭmieje
na miežy svaje iznoŭ,
serca maje staleje –
doŭha nia nosić rubcoŭ.
Siadu ŭ parozie, jak niekałi,
viecier abvieje tvar,
byccam kupcy prajechałi
dy zhańbavałi tavar.
Chmary iduć abłožna,
mnie dumałasia śpiarša,
nie zaščymić tryvožna,
ścierpić razłuku duša.
Što ž heta ŭ śviecie dziejecca, –
doŭha niama marazoŭ!
Chočacca mnie abnadzieicca –
vierniecca leta iznoŭ.
|
|
