Не сьпяшайце, шафёры, праехаць знаёмым маршрутам, пачытайце газэту на прыпынках далёкіх з нуды, я да гэтага месца, канечне ж, нічым не прыкута, але вы пачакайце... Мае не сьцірайце сьляды! Тут нядаўна шумела на адхонах суквецьце траў збуялых i кветак, што туманяць з налёту пагляд, многа сьцежак маіх пралягае на шчасьце па сьвеце, ну, а гэта шаша – мой, на горкі ўспамін, далягляд. Засталася ўва мне неашчаднае ласкі пазыка, з кім цяпер разьлічыцца, даверыць каму неспакой?! Вунь за той павароткай чаруе нябачны музыка i шуміць, i трапеча лістота ў яго пад рукой. Западаюць у сэрца трывожнаю музыкай ноты, мне нідзе паратунку ад гэтага шалу няма, я зьнямогла маўчу, баючыся сказаць яму: «Хто ты?!», каб, выпадкам, ня ўчуць забароненай згадкі імя. Праплываюць слупы... Праплываюць гароды... За каўнер ападае дажджавая імжа... Як правесьці цябе, хоць пункцірам праз годы, праляцелая ў восеньскі вырай шаша?!
|
|