Зь якое шчодрай самабранкі,
зь якой вясны, зь якога лета
плыве па вулках Серабранкі
духмяны водар першацьвета?
Не пабаюся, што захмеліць
ускрай былое лугавіны,
яшчэ хачу бяздумна верыць
няхай сабе i ва ўспаміны.
Лічу жыцьцё сваё звычайным:
сякуць дажджы, i сьпёка морыць,
навошта ж ластаўка адчайна
не-не ды песьняю адорыць.
Тады стаю за паваротам,
ліст зелянцовы абрываю
i ад сябе самое ўпотай
кагось далёкага чакаю.
Няўжо ня ўспомніць тыя ранкі,
няўжо забыўся ён на лета,
дзе гэтаксама Серабранкай
плыў хмельны водар першацьвета
Як разышліся – не згадаю,
іду штолета на сустрэчу,
i, як тады, лісток зрываю,
i, як пасьля, яго камечу.
|
|
