Жыву, як ёсьць, ня без заганы, i не нясу журбы гадам, i, можа, я другім каханым сябе па кропельках раздам. І ўсё, што сьнег не зацярушыць сплыве вясною па вадзе, i што там губы! Нават душы не сутыкнуцца анідзе. Ні тут, ні там... у сьнежнай сіні, ах, не пра гэта мой радок, навошта несьці ва ўспаміне сатлелай памяці грудок. Пары харошай – недарэчнасьць, на спад зьбіраецца зіма... I застаешся ты, як вечнасьць, i знаю, – вечнасьці няма.
|
|