Pryjedu ja ŭ toj kutok zialony,
addam pakłon suničnaj staranie,
dzie na siadzibach maładyja klony
šumiać ab niečym darahim i mnie.
Čym apłacić zmahu sustreču tuju? –
i horača, i soramna da śloz,
što pokul ja pa dniach svaich vandruju,
jany nia raz apłakałi moj los.
Jany nia raz uznosiłi vysoka
hustyja krony pyšna nad ziamloj
ad samaje niaznačnaj i dalokaj,
ad niečakanaj radaści majoj.
I hołas hołla zamiraŭ pad vietram
u viečarovym ciopłym tumanie,
kałi harełi zorna kiłamietry
ahniom lubvi, što ŭspychvała ŭva mnie.
I doŭha potym u asieńnim źziańni
nia ja, – jany apalepa ćviłi;
źlataŭ ubor na sum maich rastańniaŭ
žyvym viankom pa zvyčaju ziamłi.
Najlepšym prydajecca ŭsio, što zzadu,
najdaražejšym toje, što bałić,
a tyja klony bačacca mnie sadam,
jakomu – krasavać,
šumieć,
radzić...
Pryjedu, uvajdu nad tyja schovy
dušoj, užo hatovaj adćviści...
I strašna nie znajści takoha słova,
što tolki raz havorycca ŭ žyćci.
|
|
