Словы паўночных паданьняў. Годы амаль што згладзiлi; Словы прароцтва змрочнага, Як ф’ёрдаў начных берагi: «Настане апошнi дзень – Бiтва пры Рагнарадзi, Ў якой загiнуць гэроi, Ў якой загiнуць багi. Будуць бiцца да сьмерцi, Рыкам поўнячы горла, Ў полi жалезным лягуць Апошняй данiнай мячам. Ня будзе нi пекла, нi рая, Загiнуць душы памёрлых, А час зжуе iх дасьпехi, А потым скончыцца сам». Годы мае, Як строфы, Строяцца ў моцным парадзе. Лёс чакае няўхільны, Просты, як хлеб і сьвінец. Чакаю майго Рагнарадзі, Чакаю майго Рагнарадзі, Чакаю майго Рагнарадзі, I мне ня страшны канец. Быў змагаром суровым, Ворагам быў сталёвым, Рыцарам чалавечнасьцi Над прорвай страшных баёў. Я не ўцякаў нiколi Ў вечнай бiтве за волю, Браў тое, што мне належала, I тое, што не маё. Меў я толькi радзiму: Пушчы, палеткi, вежы, Ясную песьню жаўранка Ў моры надрэчных траў. Песьня мне не належала, Голас мне не належаў, Слова мне не належала, – I ўсё я ў змаганьні ўзяў. Бронзай гучала зброя, Срэбрам зьвiнела слова. Зброяй i песьняй такою Здолеў я ўсё узяць, I толькi ня ўзяў адзiнага, Маёй адзiнай любовi, Сьмерцю ўзятай любовi. Ня мог у руках затрымаць. Вазьмi сабе ружы тугi маёй, Пакiнь мне крывавыя макi, Тыя, што на магiлах Забiтых байцоў гараць. Бывай, мой далёкi бераг. Шчасьце апошняе, дзякуй! Няма забыцьця на сьвеце, I ня ў ложку мне памiраць. Я ня плямiў нiколi Рукi бязьвiннай крывёю, Ня плямiў маною песьню I словам здраднiцкiм – рот. Я воiнам быў нястомным З жорсткасьцю i хлусьнёю, I без забрала, да сьмерцi Бiўся за просты народ. Я ведаю: я загiну, Загiну i ня ўваскрэсну, I ўсё ж за народы змагацца Пакiну кагорты свае, I будуць магутнымі словы, I пераможнымі – песьні, Нават тады, калі прахам Стануць косьцi мае. Такiя байцы не ўцякуць, Такія сябры ня здрадзяць, Добрыя, як паветра, Надзейныя, як сьвiнец. А потым настане бітва, Бітва пры Рагнарадзі, I чалавецтву старому Прыйдзе паўсюль канец. Гэта будзе, напэўна, Ранiцай яснага мая, Тады не з крывёю паэты Параўноўваць будуць зару. Зброя ня будзе патрэбнай – I людзі яе зламаюць, Гэроi ня будуць патрэбны – I ў бітве апошняй памруць. I лёсам нашчадкаў будуць Толькі каханьня раны, I толькі аднойчы мужчына Пралье жыватворную кроў, I шчасьце будзе нясьцерпным, Бы ад зьліцьця з каханай, Толькі ня два імгненьні, А тысячы тысяч вякоў. Пралескі спакойна будуць Квітнець на сьветлым прадвесьні, А дзеці – гуляць жалудамі Пасаджаных намі дубоў, I людзям ня будуць патрэбны Мае iржавыя песьнi, I людзям ня будуць патрэбны Мой боль і мая любоў... Думы мае загiнуць, Думы гневу i радасьцi, Народжаныя ў пакутах Тысяч бяссонных начэй. ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ Прыйдзi, маё Рагнарадзi, Прыйдзi, маё Рагнарадзi, Няхай забыцьцё, Рагнарадзi. Прыходзь. Наступай. Хутчэй...
|
|