Няўжо ты ўжо забылася
Пра нашы сьцежкі ўсе –
Лясныя, запаветныя
Ў някранутай расе.
Каб іх ізноў наведала
Ці прыгадала ты,
Пяром сасны на воблаках
Пішу свае лісты.
Лісты – аблокі гэтыя
Пад перашум вятроў
Штодзённа шлю я да цябе
З ключамі журавоў.
Шлю да цябе і думаю:
Не за гарой зіма,
А ад цябе ніякага
Адказу ўсё няма.
Ці, можа, нашы сьцежкі ўсе
Заслаў туман сівы,
Ці, можа, недзе зьбіліся
Ў дарозе журавы.
1979
|
|
