Здавалася, што навакол – нікога
I толькі я адзін іду дарогай.
Ды ўстала сонца, і мой цень зьявіўся,
А потым весьні вецер далучыўся,
А потым спадарожнікамі сталі
Пагоркі нарачанскія і далі,
I прыдарожныя бярозы, хвоі,
I птушкі і аблокі нада мною.
Спынілася папутная машына,
Шафёр мне прапануе: – Мо падкінуць?
Я дзякую яму: – Усіх дарэшты,
Хто разам крочыць, брат, не забярэш ты.
I я далей іду па родным краі.
I спадарожнікаў ў мяне ўсё прыбывае.
1979
|
|
