У кожнага дрэва пагудка свая, Якой яно ўслаўлена, ўсьцешана, I толькі над Нараччу недзе мая Забытай сумуе алешына, Хоць зь ёю зраўняцца ня можа ніхто Ў жывучасьці, сьціпласьці, шчырасьці, Хоць бура згінала яе разоў сто – Патрапіла выстаяць, вырасьці, Таму яе слаўлю я песьняй сваёй, I каб сьветлых дзён не паменшала, Калі будзеш ты на радзіме маёй, Прышлі хоць лісточак алешыны.
1979
|
|