Помню, мяне разбудзілі:
Нёман – бруістаю скрыпкай,
Вецер – гармонікам гулкім,
Месяц – няўрымсьлівым бубнам.
Нават і сам не заўважыў,
Як я да іх далучыўся,
I ўсё жыцьцё валачуся
Зь імі па родных дарогах.
Калі пачуеце часам
Гул на вясновай дарозе,
Знайце: ідуць валачобнікі –
Нёман з бруістаю скрыпкай,
Вецер з гармонікам гулкім,
Месяц зь няўрымсьлівым бубнам
І я.
1979
|
|
