Dzień byŭ śpiakotny.
Na niebaschile – ni vobłaka,
Ni žuraŭla studni,
Ni nadziei na kroplu rasy,
Ni cieniu nadziei.
Dy raptam baču:
Kudyści pa schile
Pabiehła ściažyna maja,
A za joj – vałuny,
Za imi – saśniaki, biareźniki,
Laščeŭniki, alešniki,
Łaźniaki i paparatniki...
Što ich tam pryvabiła?
A heta – nieviałičkaja krynička.
I my ŭsie,
Staŭšy na kaleni,
Prypałi dajaje
Svaimi vusnami.
1979
|
|
