Вярба па завадзі рачной
У лугавым зацішшы,
Як я, за шмат вёрст ад цябе,
Лісты камусьці піша.
Вясною гэтыя лісты –
Яе надзеяй поўныя,
А летам ад стракоз і пчол –
Вясёлыя, стозвонныя.
I толькі восеньню глухой,
Калі дажджы наўкола,
Туга фарбуе іх у свой
Пажоўклы, горкі колер.
Плывуць лісты, плывуць ракой,
Імглой імгліцца раніца.
Як я, адказу і вярба
Ніяк не дачакаецца.
1980
|
|
