Siońnia mianie naviedałi
Nadrečnyja siabry i žychary.
Zaprasiłi na pachavańnie
Raki.
Boža, i chto b padumaŭ,
Što my jaje pieražyviom!
Stolki ŭ joj było žyvučaści,
Hajučaści,
Hareźłivaści vieśniaj!
Ad raźvitalnych słoŭ,
Jakija havaryłi
Znajomyja busły,
I žuraŭłi, i čapłi,
I płakalščycy-knihaŭki, –
Nat zdryhanułasia
Stalnoje serca ekskavatara,
Jaki kapaŭ kanavu dla raki,
I treba było pasyłać
Pa «chutkuju dapamohu»...
A tak usio było narmalna.
Nat niechta premiju
Za heta pachavańnie
Atrymaŭ.
1980
|
|
