За частаколам, Абвешаным глякамі, Аблюбаваным Варажбіткамі-сарокамі, Абвітым крапівой-кусучкай I прадчуваньнямі Прыгод неверагодных, – Сланечнікі Вангогаўскія зьзяюць. У сонцы іх, Лычамі расхінуўшы Зяленіва заслон, Загараюць гарбузы з гуркамі. У засені зялёных – Парасонаў і гейзераў Лістоты буйнай Сядзяць прысадзістыя буракі, А побач – Пылянячы вывадак – Цыбуля. Далей – цыбаты боб, Учэпісты гарох I качаны брухатыя капусты, Сярод якой, казала маці, Некалі тут, грады полючы, Знайшла мяне. Шкада, Што сон мой Абарвала ты I разбудзіла. Напэўна, ў гэтым агародзе Я зноў пабачыў бы I сваю маці.
1980
|
|