Зь легэндаў i казак былых пакаленьняў, З калосься цяжкога жытоў і пшанiц, З сузор’яў i сонечных цёплых праменьняў, З грымучага зьзяньня бурлiвых крынiц. З птушынага шчэбету, шуму дубровы, I з гора, i з радасьцi, i з усяго Таго, што лягло назаўсёды ў аснову Сьвятынi народа, бязьсьмерця яго, – Ты выткана, дзiўная родная мова. Няма на зямлi таго шчасьця i гора, Якога б ты нам перадаць не магла. Няма такiх нэтраў, глыбокага мора I гор, празь якiя б ты не правяла Мяне на радзiму, туды, дзе сягоньня Стаiць акрываўлены вораг зь пятлёй Над спаленай хатай, над родным загонам, Над будучыняй і над песьняй маёй, – Над тым, што было і што век будзе вольным. Народ пранясе цябе, родная мова, Сьвятлом незгасальным у сэрцы сваiм Празь цемру і горы змаганьняў суровых. Калi ж ападзе і разьвеецца дым I нiвы васкросшыя закаласяцца, – Iзноў прашумiш ты вясновым дажджом, Iзноў зазьвiнiш ты у кожнай у хаце, Цымбалам дасi iх сярэбраны гром I вусны расквецiш усьмешкай дзiцяцi.
1943
|
|