Я не наракаю на вецер,
Што часам мяне з ног зьбіваў,
На забыцьцё маіх блізкіх,
Што глыбока раніла сэрца,
На цішыню, ў якой голас
I крык патанаў,
На цемрадзь, што блытала сьцежкі
На сьвеце.
Знаць, трэба было быць
Больш стойкім,
Больш чулым, і чуйным,
I зоркім.
1982
|
|
