Сёньня, мінаючы руіны Нейкага замка – Такія старыя, што пра іх Нічога ня знаюць I павівальныя бабкі – Раптам убачыў: На вежы паходні палаюць, I нехта ў панцыры і зь мячом Мяне аклікае: – Ты хто? – Тутэйшы... – А ты? – пытаюся са страхам. – Я – Караткевіч Першы. Скажы, калі падарозе ішоў, Не сустрэў ты славутых мужоў: Баяна, Гусоўскага або Скарыну? – Вечная ім памяць і ўдзячнасьць краіны, – З паклонам адказаў я. I тут, успомніўшы, Што мы некалі зналіся I сустракаліся На розных турнірах, Абняліся і расплакаліся з радасьці. Па-нашаму. Па-паўночнаму. Па-беларуску. Шчыра.
1983
|
|