Мне здаецца, найшчасьліўшымі былі мы, Не тады, калі сьвет казак пазнавалі, За нязбытнымі надзеямі сваімі Па нязьведаных дарогах вандравалі, Не тады, калі шукалі дзіваў нейкіх, Новых сонцаў, непаўторных гукаў, фарбаў, – А тады, калі, аднойчы, неспадзеўкі, З табой стрэўшыся, адкрылі ў сабе скарбы.
1983
|
|