Разьвесіў сягоньня на сьценах карціны.
Раней ў іх патрэбы ў мяне не было,
Бо, помню, за шыбамі нашай хаціны
Віднелася як на далоні сяло,
Край поля, засеянага валунамі,
На ўзгорку – вятрак, што заўсёды хацеў
Узьняцца, у вырай ляцець з журавамі,
Рачулка, што ў хованкі бегла між дрэў.
Звычайны пэйзаж. Ды ад вогнішч рабіны,
Асеньніх дажджоў ці вятроў веснавых
Штодня ён быў іншы.
I гэтым карцінам,
Разьвешаным сёньня, далёка да іх.
1983
|
|
