Хіба няма нічога цяжэйшага,
Як час.
Бачыў ня раз,
Як пад цяжарам яго
Згіналіся плечы атлантаў, багоў.
А некалі ж мне ён здаваўся – як пух,
Як цень.
I толькі пазьней – як вінтоўка, як плуг,
Як адказнасьць за заўтрашні дзень.
Сягоньня, каб груз гадоў несьці
Жыцьцёвай дарогай,
Бяру то кавеньку ў рукі,
То клічу на дапамогу
Ўнука.
1984
|
|
