U toje, što niechta –
Ci Boh, ci čort –
Sočyć za žyćciom ludziej,
Ja nia vieru.
Pieršy – daŭno ad horyčy
Pakončyŭ by z saboj,
Druhi – ad radaści
I śmiechu zachłynuŭsia b.
Ale ž nia moža być
Samotnaju Ziamla,
Samotnymi ni ty, ni ja
Ŭ suśviecie.
Nia tolki my, vidać,
U pošukach žyvych istot
Pa kosmasie błukajem.
Bo ja časta
Adčuvaju pohlad
Inšapłaniecian.
Mahčyma, i jany
Chaciełi b nas naviedać.
Ale jak pryziamłicca im,
Kałi kudy ni hlań –
Akopy, błindažy,
Kalučyja zasieki,
Drakonavy kłyki
Harmat, rakiet.
1985
|
|
