Бацька прынёс
Вёдры, поўныя восені,
I кажа: – Слата, туман.
Сырадой раніцы
Маці перацадзіла
I кажа: – Золь. Імжа.
А мне здаецца,
Што гэта Верасень
Са сваімі сябрамі
Неганісабакузхаты,
Дажджахлюпам і Гразяшлёпам
Зацеплілі нашу лазьню
I хвошчуцца венікамі прысад,
Толькі пара клубіцца,
Толькі пырскі лятуць
I лістота ўьсцілае зямлю.
1985
|
|
