#І Сьніцца, як часта сьніцца рознае, ды пра адно: чырвоны гіль i сініца, i студні чыстае дно, i хутар, дзе ты качаўся на ячнай саломе ў таку, за бацьку раней прачынаўся i клікаў яго на раку. У снах эмігрантаў весела, у снах ёсьць работа i дом, i маці, якая песьціла, і строгі бацька з дубцом. I сьніцца, як білі, як страшылі, як часта быў сам па сабе; змагаўся з каростай i кашлямі, баяўся, як дзед, згарбець… Усё там, у снах эмігранцкіх, а болей, а болей вясны; калготкі з дзірачкай, фанцікі, год посны i год мясны; Каляды — пара трывожная; Вялікдзень — жыцьцё на ўздым! I першыя асцярожныя абдымкі i буські, як дым.
#IІ Мне сьнілася: хутар бабы Параскі i сад, якога ў яе не было; белыя паскі, чырвоныя паскі, i што жыло, i што не жыло. Сьнілася: я на Радзіму вярнуўся, сваіх абдымаю, Жанчыну люблю, якая мяне не чакала мусіць, men#Men#нарв.#Але. я ня ганю яе, не хвалю, — маімі ейныя вусны лаўлю… Далей ня памятаю — прачнуўся i вершам выпаў на чысты ліст, волю даўшы сапраўдным пачуцьцям, з крыкамі болю чаргуючы сьвіст.
|
|