|
Пісьмо з Краіны паўночнага шляху
|
Мілая, падумай, тут няма
ні жытоў, ні васілёчкаў ciніx...
Ведаеш, тут вельмі шмат цямна
і тунэляў, і электраліній.
Любая, тут холадна зімой,
горы тут зусім не з даламіту,
летам тут у кволы травастой
шыюцца лесавічкі-рахіты.
Сьмешная, тут людзі, як i мы, —
белыя з зялёнымі вачыма.
Праўда, ў ix драўляныя дамы,
чысьціня вакол i дабрачыннасьць.
Родная! Я ўсё яшчэ люблю
гэны Край, дзе ты жывеш за мужам…
Толью лепш свайго не пакідай
i ня йдзі за іншага у сьцюжу.
2003
|
|
