|
Успамін пра самагонаварэньне
|
Гэта калісьці было:
хата, зіма і холад,
у полі шмат намяло;
пад ложкам бушуе солад.
Сусед наш стары прыйшоў
варыць самагонку з бацькам.
Схаваўшы пад шапку вушшо,
дастаў самагонныя цацкі.
Сьпярша разьвялі агонь,
паставілі трубкі і трубы,
і цэбар, і цеста ў далонь
уліпла, як воск у зубы…
У хаце палілі печ,
за садам кіпела работа…
Варыць самагонку – рэч,
якая робіцца ўпотай.
Было гэта так даўно –
пачатак сямідзесятых:
лавілі дарослых, і дно
выбівалі ў цэбрах мурзатых…
Але самагонка – напой
жытнёвы, жывы і чысты.
Хто піў яго з галавой –
рабіўся, як дуб вячысты.
Я помню, што пасядзець
бацькі маладыя ўмелі:
хто голас меў – мог спець;
пад закусь павольна хмялелі.
А як жа елі!.. Бабуля на стол
стаўляла капусту з дзежкі,
грыбную поліўку і расол,
мачоныя сыраежкі…
З шастка даставалі пару кілбас
і бондачку для малечы.
Гарэлка – дарослым,
а дзецям – квас
і дранікі сьвежыя з печы;
пяршак пілі, курэў “Беламор”,
партыйных, было, згадалі,
і хтосьці, на хлеб намазаўшы здор,
выпіў і крэкнуў:
“Дасталі!”
2005
|
|
