РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ Вобразы мілыя роднага краю,               
Смутак і радасьць мая!..
      
 
Якуб Колас
    Галоўная      Слоўнікі           Спасылкі      Аб сайце       Кірыліца      Łacinka    
Славамір Адамовіч
Вершы
Кантэкстны тлумачальны слоўнік
*  *  *
Мы новае стагоддзе1 пачалі
Ад’ездамі, уцёкамі, зьнікненьнем,
– як некалі ў 13-м2 дзяды,
а хтосьці, як Касьцюшка, паланеньнем.
 
Краса і сіла, сьлёзы i бяда,
а трэба жыць (жыцьцё праходзіць зараз!),
старэем мы, як горная руда…
Дык адкуем сябе ў агні паразы
 
у помсты меч, у лёгкі спрытны корд,
аздобім тронкі прагай перамогі,
i сто гадоў пражыўшы, быццам год,
ня выйдзем з каляі сваёй дарогі.
 
Пры куфлі піва (а каму мілей
шампан, няхай даруе мне плебея звычку)
мы абмяркуем, як жа быць далей
нам на чужыне: зырыцца ў кантычку,
 
дзе словы страцілі свае i бляск, i сілу?
Ці праведна чакаць цямна магілы?
Не, думаю, зьнікаць нам не ў дугу:
мы адступілі толькі на часова.
 
Вось пакаштуем іхняга рагу,
раскажам ім пра нашыя засовы,
а там, а там мы набярэмся сіл,
i назва бежанецкага народу
умоўнай стане, i Радзімы тыл
пакліча нас да роднага парогу.
 
 
 
 
Падабаецца     Не падабаецца
2009–2020. Беларусь, Менск.