Мы новае стагоддзе пачалі Ад’ездамі, уцёкамі, зьнікненьнем, – як некалі ў 13-м дзяды, а хтосьці, як Касьцюшка, паланеньнем. Краса і сіла, сьлёзы i бяда, а трэба жыць (жыцьцё праходзіць зараз!), старэем мы, як горная руда… Дык адкуем сябе ў агні паразы у помсты меч, у лёгкі спрытны корд, аздобім тронкі прагай перамогі, i сто гадоў пражыўшы, быццам год, ня выйдзем з каляі сваёй дарогі. Пры куфлі піва (а каму мілей шампан, няхай даруе мне плебея звычку) мы абмяркуем, як жа быць далей нам на чужыне: зырыцца ў кантычку, дзе словы страцілі свае i бляск, i сілу? Ці праведна чакаць цямна магілы? Не, думаю, зьнікаць нам не ў дугу: мы адступілі толькі на часова. Вось пакаштуем іхняга рагу, раскажам ім пра нашыя засовы, а там, а там мы набярэмся сіл, i назва бежанецкага народу умоўнай стане, i Радзімы тыл пакліча нас да роднага парогу.
|
|