Дык прыязджай!.. Пакуль ня выпаў сьнег.
Я пакажу табе гару кахання,
я раскажу, што грэх і што ня грэх,
пра што няма ні ў Торы, ні ў Каране.
Дык прыязджай хутчэй! Дык прылятай!
Я тры гады пазбаўлены Радзімы,
любові, словаў родных і вачэй…
Дык прыязджай пакуль ня сталі зімы.
А, зрэшты, не, куды тут прыязджаць,
гарэць удвох у пекле настальгіі?
Чужому краю дзетак нараджаць,
замест любошчаў прагнучы герылы?
Не прыязджай! Пакліч мяне сама,
хоць парай фраз пакліч мяне дадому.
Я запяю, зайграю, як сурма,
і стану зноў любімы і вядомы.
Не прыязджай! Вярні мяне назад!
У дыпкур’ерскім правязі праз межы…
Я так хачу убачыць плодны сад
і позірк твой, пасля каханьня сьвежы.
|
|
