Ой, жанчына, любі мяне,
ой любі, пакуль я жывы!
Не чакай ад мяне ямнага,
бо пры мне толькі ранаў швы.
А ня любіш – пільнуй надзейнага,
а ня хочаш – свайго знайдзі
рабачáя i дабрадзейнага,
каб з табою заўжды хадзіў.
Не маё, не маё правіла –
жыць-пражыць, як што набяжыць.
А калі ж, калі мяне спанаравіла,
не спрабуй, ня думай адваражыць.
Палюбі вазьмі безумоўнага,
пасьцялі пасьцелю на двох,
пасьцялі з таго, што ё, – зь
невымоўнага,
я зайду пад твой абарог.
Во як гэтая птушка кнігаўка,
запяі мне раніцай: мілы, піць!..
Абачнуся i ціха выгукну:
як жа файна з каханай быць!
21.VI.2005
|
|
