Прападаю, чую, прападаю, –
ні Радзімы, ні дзяцей і ні
рук тваіх, што ціха так гартаюць
кнігу ў вечаровай цішыні…
Хопіць слабнуць, хопіць паддавацца
настальгіі, суму i віну.
Калі нельга дома заставацца,
выбірай апошняе – вайну.
На вайне як на вайне заўсёды:
за сьпіною – рваныя тылы,
справа-зьлева горныя пароды
i сяржант абкураны i злы.
Транспарт баявы пасеклі міны,
у акопах ні жывой душы,
i дыміцца пад ствалом асіны
шлем танкіста па той бок шашы…
2007
|
|
