Напішыце мне, Ася, што-небудзь
мімалётнае i без ніякіх.
Ну, напрыклад, пра белую лебедзь,
ужываючы амфібрахій.
Тут, Асюня, такія змрокі
дзевяць месяцаў, потым – сонца…
Я прысьніў сёньня Вашы крокі –
Вы ішлі пад рыфму “бясконца”,
у сьлядах пылок завіваўся,
за плячыма – газавы шалік,
толью я пазваць Вас баяўся,
баючыся разбіць скрыжалі
сну…
Напішыце мне, Ася, раскрыйце
фантастычны ваш, сонны вобраз,
толькі блізкім не гаварыце,
што прыходзіў я, i не адзін раз.
Ася, Ася!.. О божа горны
і нябесны! I водаў мора!
Вы прайшлі, быццам дождж спорны,
і прапалі ранкам, як зоры.
Не зьнікайце ж! Хоць бы ў муаравым
сьне, а будзьце са мною, дзіва,
i ў пралётным экспрэсе тварным
я заўважу Ваш эксклюзіўны.
2008, Буда
|
|
