Смокча мяне памяць,
жне траву раса,
лётае ня раніць
жоўтая аса.
Каматозны станік
я зь цябе сарву…
Заўтра, як устанем,
пойдзем у царкву.
Храм наш – там, дзе пушча,
дзе ў заломах Зьвер
сілай адчайдушнай
рве граніцы сфер.
Мы з анабіёзу
у амбіцыёз
выйдзем, як з марозу,
на гарачы плёс.
Ты – мая палова,
вечны мацярык…
Не хапае словаў –
перайду на крык.
Хай дрыжаць сатрапы
ад жу-
ды
пад магільным крапам
на-
заў-
жды!
2008, Буда
|
|
