І назаву яго сынам –
хай будзе дачцы маёй братам,
хай вершы мае чытае
i верыць ім большчым сабе…
Такое ня часта здараецца –
ды дзе там! – увогуле рэдка,
што нехта тваёй зачытаецца
паэзіяй не па праграме
школьнай за 8-ы клас.
А ён зачытаўся аднойчы
(зь якой прычыны, хто ведае),
радкам рыфмаваным паверыўшы,
як можа верыць юнак.
Цяпер я нарэшце ведаю:
пicaў не на ўзьвей вецер,
тым болей, пicaў, значыць, правільна,
і словам, як штык-нажом,
мяса жыцьця намацваў
i каштаваў на смак – правільна…
Ён, можа, крыху i здзівіцца,
што ў бацькі яму набіваецца
герой крымінальных показак
i віртуальных легенд.
Няхай жа! Мы ўсе тут дзіўныя –
шумім, як вецер гальлём…
Дык назаву яго сынам адзіным,
хай будзе, пакуль жывём.
2010
|
|
