Noč u čornuju hryvu ŭplała
bomy drobnych siarebranych zor.
I zdajecca –
datkniecca vichor –
zaimhlacca jany, zapylać
šklanym pyłam pa misach łahčyn,
pa niavymytych duhach daroh,
čysta vybielać vietacha kłin,
srebram vykładuć boru paroh...
Noč zapachnie ciapłom, bałazie
uzdychnie j našatyrycca ruń,
sercy kryhaŭ zabjuć u łazie,
zapulsujuć, pajmnuć u haru,
a jak spynić ich impat łaźniak –
znaraviacca i stanuć dybca,
doŭha buduć małoć, zasypać
u pastavy siarebrany lak...
Rańnie spynić ich rospač i złość,
papłyvuć jany cicha
kanać...
Što-ž pečnieš, jak viasnia kaža: «Dość»!
Što zachoča, z nas robić jana!
1942
|
|
