|
З А. Міцкевіча
|
|
Акерманскія стэпы
|
Я выплыў на прастор сухога акіяну:
Нурцуе чоўнам воз, зялёнай лоняй бродзе;
У шуме лугавін, у краскавым разводзьдзі
Мінаю астравы – каралішчы бур'яну.
Сутоньне ўжо, нідзе ні сьцежкі, ні кургану;
Шукаю зорны шлях, што ў моры чоўны водзе:
Здалёк імгла блішчыць, заранка узыходзе...
То Днестар, то ўзыйшла там лямпа Акерману!
Шчакайма!.. Ціха як!.. Лёт журавоў у вышы
Чуваць, хоць і сакол іх вокам не азыча;
Чуваць, дзе матыля лісток травы калыша,
Дзе скрут сьлізкі вужа сьцяблё былін казыча...
Я чуў-бы, пільна так услуханы у цішу,
Нат голас-кліч зь Літвы... Далей, ніхто ня кліча!
|
|
