Сьмяялася ў вочы вясна адно колькi радасных дзён,
вятром загадаўшы лунаць над люстрамi талай вады...
Ды кiнула злосны праклён,
адыходзячы ў далеч, зiма:
узноў халады...
Узноў загулi вятругi у сетцы рухомай галiн
i сiвер бяз права й пары суворую песьню завёў,
сьцяў лёдам ваду каляiн,
i бела узноў...
Ды вернецца, прыйдзе ў палi ў зялёнай кароне бяроз
вясна, прыгажуня-вясна, тулiцца пачне да зямлi,
i рогат вятроў i мароз, што сьнегу ў душы намялi,
адгонiць яна...
Хэлмна, 1928
|
|
