Калі згасьне апошняе зьзяньне там, высока, паміж балачынаў, і выходзiць з лагчынаў зьмярканьне, абхінуўшыся хусткаю сіняй, калі сьняць вербалозы над рэчкай аб вясьняным, аб сонечным сьвяце, калі белаю воўнай авечкаў устаюць туманы зь сенажаці, калі ў небе зялёным, бяззорным маладзік залаты выплывае, калі складным, залівістым хорам жабі род у лагу запявае, – о, тады забываецца неяк сьвет і ўсё на зямлі, навакола, расьцьвітае душа, паланее і ўзьлятае высока, вясёла, сьветлым зданьнем – вясёлкай шугае у нябёснае сіняе поле, дзе сьмяецца яна і вітае ўсё, што ёсьць... а ня будзе ніколі.
Хэлмна, 1932
|
|