|
Зь Ю. Лабадоўскага
|
|
Эротык
|
Дзіка ў сьцены йлбом шалёным вецер б'е,
Сьвётлы вокнаў горне ў змрок прадоньня.
Як самым, зусім адным сягоньня,
з рыз жыцьця цьвілых нам выблытаць сябе?
Як угрэць магільную нудзьгу
сіл гнілых, крыві, што нат ня йрдзіцца
і напіцца ў гэту ноч агню з крыніцы
срэбных бёдраў і вільготных губ?
Не спрабуй разьдзьмуць пажар, што ледзьве тліць,
не сачы ўваччу маім дарэмна шчасьця.
Я – пусты, і толькі вецер насьціць
мне душу пыламі папялішч.
Я магу цябе адно згарнуць,
зьнесьці ў сьцень, дзе ліха, ноч і страхі.
Як ублытаны ў гаркія чары знахар,
навучыць піць зёл таёмных труць.
А насякнеш чадзяй чорных дзей
аж па сэрца, што кахала сэрца трупа, –
знад парогу жменяй шчодрай, рупнай,
кінуць попел твой вятром наўзьвей.
1964
|
|
