На сонным возеры, дзе крозяць вербалозы Здаўна згарбелыя, ў дні восені й вясны То трапяталіся, то плавалі яны I шыі гнуткія хілілі ўніз, як лозы. Калі-ж пад звон шкляны зыходзілі марозы, I плёсы зьмеркнулі, ўрасталі ў бель, у сны – Згарталі ўраз плыўцы йльдзяныя крышаны, I не лякалі іх зімы глухой пагрозы. О, зьвяз няздужаны гіяцёрых песьняроў! Грыміць твой сьпеў паўзь сьнег, паўз бур магутных роў, I разьбівае лёд адчайнасьці й зьняверы. Шугайце ж, лебядзі! Зь няволі, зь нябыцьця Вядзе на ўзвышшы вас сузор'е яснай Леры, Дзе пеніць акіян нязгаснага жыцьця!
|
|